... JUNAK prowadzi się bardzo dobrze i to zarówno na nawierzchniach suchych jak i mokrych. Tłumik skrętu przydaje się jedynie przy bardzo szybkiej jeździe po nierównej nawierzchni. Wprowadzanie w zakręty daje się wykonywać precyzyjnie i nie ma obawy o żadne niespodziewane uślizgi. Również podnoszenie z zakrętu, a także "przekładanie" np. z lewego zakrętu w prawy nie wymaga żadnego wysiłku czy też koncentracji i daje się uzyskać niemal wyłącznie pochylaniem ciała. Szkoda tylko, że podstawka centralna zawadza o jezdnię przy silniejszych przechyłach motocykla. Podczas hamowania motocykl jest całkowicie stateczny. Wszystkie powyższe zalety występują również przy jeździe z pasażerem.
Zdolności pokonywania terenu, ograniczone w pewnym stopniu przez zmniejszającą prześwit podstawkę centralną i boczną, określić można mimo tego jako dobre. Prowadzenie motocykla w piasku bardzo dobre.
Błotniki motocykla sa skuteczne. Przedni błotnik wygląda bardzo ładnie, gdyż ma tylko dwa zastrzały i być może dlatego pękł po jednej stronie na skutek drgań.

Reflektor (obudowany) ma za mały zakres regulacji snopa światła. Aluminiowe lustro wespół z 25 W żarówką dają dobre oświetlenie jezdni. Przełącznik światła nie działa zbyt precyzyjnie i zacina się.
Włącznik światła STOP zacinał się i nie wyłączał światła po zapaleniu. Oświetlenie przyczepki dobre, lecz przydałoby się gniazdko wtykowe umieszczone w łatwo dostępnym miejscu i pozwalające na szybkie odłączenie instalacji przyczepki oraz na podłączenie lampki przenośnej. W akumulatorze produkcji polskiej nastąpiło po niedużym przebiegu pojazdu oberwanie się zespołu płyt i zapadnięcie ich do wnętrza skrzynki. Sygnał elektryczny jest przy obecnym poziomie hałasu bardzo słabo słyszalny.

JUNAK eksploatowany był przez nas nie tylko solo, lecz również z przyczepką produkcji SFM. Doczepienie przyczepki do nieprzystosowanego motocykla jest dość pracochłonne, wymaga bowiem przyspawania do rur ramy pod jej główką dwóch uchytów połączonych rurką oraz wspawania kulowego łącznika w wykonany uprzednio otwór we wsporniku prawego podnóżka pasażera. Ze względu na duży zakres regulacji złączy przyczepy przy spawaniu nie jest wymagana duża dokładność. Dalsza konieczna zmiana to zastąpienie koła łańcuchowego Z20 kołem Z18. Motocykle z przyczepkami opuszczające Szczecińską Fabrykę Motocykli mają wprawdzie koło Z20 lecz naszym zdaniem na uzasadnienie tego fabryka nie znajdzie żadnego argumentu.

Przyczepka mocowana jest w punktach oznaczonych krzyżykami

Przyczepka JUNAKA połączona jest z motocyklem czteropunktowo - dwoma złączami kulowymi podwozia i dwoma zastrzałami rurowymi. Koło przyczepki połączone jest z jej sztywną ramą za pośrednictwem krótkiego jednoramiennego wahacza pchanego, działającego na sprężynę śrubową. Gondolka zawieszona jest obrotowo w przedniej części ramy, zaś z tyłu na dwóch rozciąganych pierścieniach gumowych. Pierścienie te po pewnym czasie wydłużają się na tyle, że gondolka przy większych nierównościach dobija. Oparcie siedzenia odchyla się do przodu odsłaniając mały bagażnik nie mający zewnętrznej pokrywy. Siedzenie jak i gondola są dostatecznie szerokie, a burty wykroju gondoli wyposażone w długie miękkie podłokietniki. W przedniej części podłogi gondoli umocowano rurową podstawkę, stanowiącą oparcie dla nóg pasażera. Wsiadanie do gondoli ułatwia stopień znajdujący się z przodu błotnika.
Na tylnej górnej ścianie gondoli umieszczony jest bagażnik ramkowy pozwalający na przytroczenie dużego plecaka czy też worka turystycznego. Szkoda, że bagażnik nie ma przyspawanych do rurek kilku brameczek drucianych do przewlekania pasków. Bagażnik ramkowy znjadujemy również na zbiorniku motocykla a jego obecność zasługuje tym bardziej na pochwałę, gdyż pozostali wytwórcy polskich motocykli niestety, stosowania bagażnika zabniechali.
Pasażer w przyczepce zabezpieczony jest przez celuloidowy wiatrochron. Celuloid nie jest bezbarwny i niedostatecznie przezroczysty, toteż cierpi na tym widoczność. Zbyt słabe mocowanie wiatrochronu nie zapewnia utrzymania go w stałym położeniu przy szybszej jeździe. Wykrój gondoli zakryty jest opończą brezentową lub z płótna gumowego. Ta ostatnia zapewnia całkowite zabezpieczenie wnętrza nie zajętej gondoli nawet w czasie ulewnego deszczu.
Przyczepka JUNAKA nie ma hamulca, toteż cały ciężar zatrzymania zespołu spada na hamulce motocykla. Podczas hamowania występuje oczywiście tendencja do ściągania zespołu w lewo lecz są to siły małe i nietrudno im przeciwdziałać np. przez minimalne skręcenie kierownicy w prawo.

O ile prowadzenie motocykla solo nie wymaga żadnego wysiłku o tyle do prowadzenia JUNAKA z przyczpką potrzeba już trochę siły, zwłaszcza że nie ma możliwości zmniejszenia przodowania koła przedniego przy doczepianiu przyczepki. Przy bardzo ostro wykonywanym lewym zakręcie daje sie zauważyć nieznaczne poprzeczne drganie widelca przedniego koła. Przy ostrym sposobie brania prawego zakrętu istnieje jak przy każdym motocyklu z przyczepą, tendencja do podnoszenia prawego koła. Gdy gondolka obciążona jest choćby 25kG ciężarem, obawa o podniesienie koła znika całkowicie.

Zużycie paliwa jest dla JUNAKA solo bardzo korzystne. Przekroczenie wartości 4,3 l/100km możliwe jest tylko przy bardzo ostrym sposobie jazdy, z częstym używaniem niższych biegów i "wykręcaniem" ich do końca zakresu obrotów. Dla motocykla z przyczepą przy bardzo ostrej jeździe po drogach alpejskich zużycie dochodziło do 6,5 l lecz na równinie spadało do 4,8-5,3 litra/100km.
Jeżeli ktoś zamierza wolno jeździć po mieście lub okolicy Junakowi wystarczy Etylina II, gdy jednak czeka go jazda szybka lepiej wlać Etylinę III, gdyż dopiero wtedy znika obawa o ciągłe "dzwonienie".

Regulacja hamulca utrudniona jest przez fakt umieszczenia regulatora w niezbyt dostępnym miejscu za wspornikiem błotnika

Wlew oleju do silnika. W korku wlewu osadzony giętki wskaźnik poziomu. W środku otworu wlewowego studzienka wlewu skrzynki biegów